مدح و ولادت امام حسین علیه‌السلام
وقتی که آمدی به جهان عشق پــا گرفت آزادگی و عــزت و غیــرت بها گرفت روزی که شمسِ طلعت رویت طلوع کرد نورش تمام ارض و سما را فرا گرفت وقتی قدم به عرصۀ گیــتــی گــذاشتـی هستی ز یُمن مقــدم پاکت صفا گــرفت از بــرکت ولادت تــو ای امیــر جُــود فُطرس دوباره بال و پری از خدا گرفت وقتی قــرار شد که شود نــام تو حسین شهر مدینه عطر و بوی کربــلا گرفت روح الامین زدیدۀ خود اشک شوق ریخت وقتی که بوسه از لب تو مصطفی گرفت تصویری از محبت و عشق و علاقه بود آندم که روی دست، تو را مرتضی گرفت وقتی که ماجرای غــم و غـربتت شنید روز ولادتـت دل خیــر النــسا گــرفت تا عرشیان به محضرت عرض ادب کنند قـنداقۀ شریف تو در عـرش جا گرفت آنروز غرق شور و شعف عالمین بود ذکــر لب ملـک همه دم یا حسیــن بود ای نــور چــشـم ام ابیـهــا خوش آمدی ای مظهرشجاعت و تقوی خوش آمدی ای پــور هــل أتی پسر کــوثــر نــبـی یاسین و کهف و فاطر و طاها خوش آمدی ای تــرجــمـان واژۀ زیبــای عــاشــقی مجنون ز عشق تو شده لیلا خوش آمدی گــویند در ولادت تو تـیــر و نیــزه ها ســردار سربریـدۀ سرها خـوش آمدی بر ســر در بهشت نــوشتـند قــدسیــان صلِّ علیــکَ سید و مــولا خوش آمدی آید صدای حضرت حق از فراز عرش کای صاحب اختیار دو دنیا خوش آمدی ای جبرئیــل خادم صحـن و ســرای تو شش گوشۀ تو کعبــۀ دلهـا خوش آمدی امشب که جای عمۀ سادات خالی است گوید به جای او به تو زهـرا خوش آمدی نـام تو در زمــان بــلا ذکــر نــوح شد حُب تو از بـرای بشر همچـو روح شد ای بحر لطف و جود تو بی انتها حسین شـرمـنـدۀ عطای تو شـاه و گـدا حسین ای شاهکار خلقت و خورشید بی غروب ای منجلی ز روی تو نور خــدا حسین آنکس که وا کند گره از کــار عــالمی با یک نگاه خویش توهستی؛ تویا حسین ای در جــزا و روز حساب تمــام خلق سوی تو چــشـم سلسلــۀ اولـیـا حسیــن آنانکه در عــزای تو عمــری گریستند خوانند یکصدا همه آنجــا تو را حسین آید ندا ز عرش که امروز روز توست خواهدهرآنکه را که دلت، کن جدا حسین امشب بیــا و دست دعــا را بــلنــد کن بهــر ظهــور مهــدی آل عبــا حـسیــن در سینه شوق تربت شش گوشه ام بود کی می بری مرا تو به کـرببلا حسین؟ این آرزوی هر شب و روز غلام توست در وقت جان سپردن و مرگم بیا حسین ای نام اعظمت به زبــانم علی الــدوام «ماجاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنتَهَی الکلام» تـو آمــدی و دلــبــر اهــل وفــا شــدی آموزگار مکـتب صبــر و رضــا شدی بوسه گــرفت از لب تو خـتــم الانـبیــا دار و ندار حضرت خیــر النـسا شدی کــم داشت خــانوادۀ زهــرائـیان تو را تـو آمــدی و خــامـس آل عـبــا شــدی پیش از زمــان آمدنت هم امیـر عـشق خــلوت نشین مــادر آئــیــنــه ها شـدی آری تو با درخشش شمس جمال خویش خورشید روز و ماه شب تــار مـا شدی هر چند در مدینــه دلی خوش نــداشتی اما چه شــد که راهــی کــرببـلا شـدی ایــام دلــبــری تو با زیـنـبـت گــذشـت روزی فـرا رسید که از او جـدا شـدی زینب سوار محمل و یک عده بی حیا اما تو خوب شد که روی نیزه ها شدی آقا فــدای عهــد و وفــایـی که داشــتی تـا اربــعـیــن هم نفس بچــه ها شــدی بزم شراب و لعل لب و چوب خیزران اشک سه ساله و غم یک قـامتی کمان |